|
تحقیق نارسایی رشد قوای ذهنی
تحقیق نارسایی رشد قوای ذهنی
|
|
| دسته بندی | روانشناسی و علوم تربیتی |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 12 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 19 |
تحقیق نارسایی رشد قوای ذهنی
چکیده:
عقب ماندگی ذهنی یا به اصطلاح دیگر نارسایی رشد قوای ذهنی موضوع تازه و جدیدی نیست . چنانچه در هر دوره و زمان افرادی در اجتماع وجود داشته اند که از نظر فعالیتهای ذهنی در حد طبیعی نبوده اند به خصوص از روزی که بشر زندگی اجتماعی را شروع کرده موضوع کسانی که به عللی قادر نبودند خود را اجتماع هماهنگ سازند مطرح بوده است . در گذشته اجتماع از باب مصلحت ، تعصب و یا سالم سازی ، بعضی از این افراد را تحمل کرده ، عده ای را محبوس می ساخت یا به مرگ محکوم می نمود . این افراد مطرود که به تنهایی نمی توانند راه خود را در زندگی انتخاب کنند و اکثراً آلت دست دیگران قرار می گیرند . صرفنظر از مخارج هنگفتی که دستگاهها و موسسات مختلف برای نگهداری و درمان آنها متحمل می‌شوند جامعه نیز از نیروی انسانی آنها بی بهره مانده و حتی گاهی زیانهای غیرقابل جبرانی برای خانواده و اجتماع به بار می آورند که موضوع درخور کمال توجه است . امروزه کشورهای توسعه یافته سعی در شکوفا کردن حداقل استعدادهای آنان می کنند. در سال 1370 برای اولین بار در ایران سازمان استثنایی پایه گذاری شد . این سازمان کوشیده با به کار بردن نیروهای متخصص گام موثری در جهت کم رنگتر کردن مشکلات این افراد بردارد . اما هنوز مشکلات فراوانی در این زمینه به چشم می خورد که بررسی و موشکافی پیرامون آن لازم و ضروری به نظر می رسد . گزارش زیر بر گرفته از صحبتهای آقای سیدعباس جلالی رئیس اداره آموزش و پرورش استثنایی استان تهران ، علیرضا نظری کارشناس تامین نیروی انسانی ، مریم سمائی کارشناس روانشناسی و روانشناس مدرسه مهرآئین و چند تن از والدین کودکان استثنایی است .
علی رضا نظری کارشناس علوم تربیتی و مسئول تامین نیروی انسانی اداره استثنایی در این باره می گوید : «متولی امور اشتغال این بچه ها سازمان بهزیستی است و آموزش و پرورش مسئولیت اجرایی در این رابطه ندارد به این معنا که ما سعی در آموختن حرفه داریم ولی ایجاد اشتغال بر عهده سازمان بهزیستی کشور است که متاسفانه در این امر موفقیت لازم کسب نشده است . در حال حاضر ما دارای نوجوانان و جوانان نیمه‌شنوا، ناشنوا ، نیمه بینا و نابینای زیادی هستیم که آینده آنها در جامعه مجهول است و هیچ کسی عهده دار مسئولیت آنها نیست» .
جلالی نیز پیرامون همین موضوع می گوید :
«متاسفانه در ایران به خاطر این که بخشی از کار آموزش و پرورش وابسته به بهزیستی است ما سیستم مشخصی نداریم . مسئولیت این سازمان آموزش بچه هاست . این افراد تا دیپلم در این مدارس درس می خوانند اما وظیفه پیگیری وضعیت بچه ها بعد از مدرسه به عهده بهزیستی و وزارت کار است . این افراد بعضا تا حد فوق لیسانس (البته ناشنواها و نابینایان پیش می روند) اما کاری در اجتماع برای آنها نیست . در واقع تعاملی بین وزارت کار ، سازمان بهزیستی و آموزش و پرورش وجود ندارد و این امر باعث ایجاد مشکلاتی برای دانش آموزانی که تربیت شده اند ، می شود . در صورتی که با وجود برنامه های بلند مدت دولت با همکاری این سازمانها آ.پ هم طبعاً بر اساس نیازهای جامعه بچه ها را تربیت حرفه ای می کند و برنامه ها حتماً با انسجام و سمت و سوی مشخص تری پیش می رود .
