پاورپوینت تعمیر و نگهداری ساختمان (منزل جوان صبور)
مقدمه ای بر ایران
ایران،
با نام قبلی پارس کشوری است واقع در غرب آسیا. نام ایران از واژه آریا یعنی
قومی که در روزگار قدیم ساکن آن منطقه بوده اند، گرفته شده است. در سال
1314 دولت ایران از کشورهایی که با آنها روابط دیپلماتیک داشت در خواست کرد
که بجای واژه "پرشیا" نام فارسی "ایران" را بکار ببرند. وزارت امور خارجه
ایران نیز از تمام سفارتخانه های خارجی مستقر در تهران در خواست نمود که
از این پس نام کشور را "ایران" بنامند و نام "ایران" در مکاتبات رسمی و
تیتر خبرها بجای "پرشیا" قرار گرفت.
کشور
ایران به گواهی همه آگاهان و صاحبنظران، از دیرباز تا امروز خاستگاه و
جولانگاه یکی از غنیترین و کهنترین تمدنهای جهان به شمار رفته و در دوران
چندین هزار ساله تاریخ خود، همواره در حال گسترش و بالندگی بوده و پایدار و
استوار و سرافراز باقی مانده است. آثار بی شمار و درخشان تمدن و فرهنگ
ایرانی نیز به گونه های مختلف در یک منطقه جغرافیایی پهناور نمایان است.
منطقه
ای که در مشرق، فلات پامیر و مرزهای شرقی افغانستان را در مینوردد و در
شمال غربی و مغرب، ماورای قفقاز و کرانه های دریای سیاه را در بر می گیرد و
در شمال و شمال شرقی به آن سوی آمو دریا و بحر خوارزم و در جنوب، سرزمین
های فراسوی سواحل خلیج فارس و دریای عمان و دریای سرخ و اقیانوس هند را
در خود جای می دهد. همچنین تاثیر این فرهنگ و تمدن که همواره از یکتا
پرستی جان و توان گرفته است و نیز نفوذ و حضور فرهنگ و جهانبینی پر دامنه
پویا و توانمند و پر آوازه ایران اسلامی، بر فرهنگ و معارف بسیاری از
اقوام و ملل در ادوار گذشته و هم اکنون، تاثیری ژرف، گسترده، چشمگیر و
زبانزد همگان است
موقعیت جغرافیایی
کشور
ایران سرزمینی است نسبتاً مرتفع که بخش عمده‌ای از فلات ایران را در بر
گرفته است. این کشور میان 25 درجه تا 45 درجه عرض شمالی و 40 درجه تا 63
درجه طول شرقی قرار گرفته است. اختلاف ساعت میان شرقی ترین و غربی ترین
نقاط ایران یک ساعت و 18 دقیقه است.
شکل،
وسعت و حدود: ایران کنونی دارای شکلی شبیه به لوزی است که قطر بزرگ آن
2.250 کیلومتراز دامنه‌ی آرارات در شمال غربی تا بند گواتر در جنوب شرقی، و
قطر کوچک آن 1.400 کیلومتر از سرخس در شمال شرقی تا دهانه اروند رود در
جنوب غربی است. این لوزی را در جهت شمالی - جنوبی خطی به طول 1.225 کیلومتر
در امتداد نصف النهار شرقی به دو نیمه ی شرقی و غربی، و خط دیگری به طول
مشابهی روی مدار شمالی به دو نیمه شمالی و جنوبی تقسیم می کند.
مساحت
ایران حدود یک بیست و هفتم وسعت قاره ی آسیا ویک نودم وسعت خشکی های جهان
است. ایران محدود است از شمال به جمهوریهای ارمنستان و آذربایجان، دریای
خزر و جمهوری ترکمنستان، از مشرق به افغانستان و پاکستان، از جنوب به
دریای عمان و خلیج فارس و از مغرب به جمهوریهای عراق و ترکیه. کشور ایران
657 کیلومتر مرز آبی در جنوب دریای خزر، 784 کیلومتر در دریای عمان و
1.259 کیلومتر درخلیج فارس، یعنی جمعاً 2.700 کیلومتر مرز دریایی دارد که
با 6.031 کیلومتر ، پیرامون کشور را به 8.731 کیلومتر می‌رساند.
مشخصات جغرافیایی استان خراسان رضوی
استان خراسان رضوی یکی از جدید ترین استان های ایران است که از تقسیم استان خراسان بزرگ به وجود آمده است.
مرکز
این استان ( شهر مقدس مشهد ) در پهنای شمالی 36 درجه و 17 دقیقه, درازای
خاوری 59 درجه و 36 دقیقه و ارتفاع970 متری از سطح دریا واقع شده است. این
استان از سمت شمال به خراسان شمالی و ترکمنستان, ازخاور به افغانستان, از
جنوب به استان خراسان جنوبی, از باختر به استان سمنان و از جنوب باختری
به استان یزد محدود شده است. شهرستان های مشهد, تایباد, تربت جام, تربت
حیدریه, رشتخوار, قائنات, خواف, فردوس, چناران, سرخس, درگز, سبزوار,
فریمان, قوچان, برداسکن, خلیل آباد, کاشمر, گناباد, نیشابور و کلات شهرستان
های این استان هستند.
وجه تسمیه و پیشینه تاریخی
واژه
مشهد به معنی شهود، حضور و شهادتگاه است و به این معانی به واژه «مشاهد»
جمع بسته می شود. واژگان «مشهد» و «مشاهد» در عرف و اصطلاح سده 3 هـ . ق،
بر گور اولیاء ائمه(ع) و رجال اطلاق می شده است، چنان که در آن زمان، مشهد
مرغاب در فارس، و مشهد میهنه (آرامگاه ابوسعید ابوالخیر) و مشهد توس یا
مشهد رضوی در خراسان، وجود داشته است. حضرت رضا(ع) پس از شهادت به دست
مامون عباسی در سال 202 هـ . ق، در آرامگاه هارونی سناباد به خاک سپرده شد.
از آن پس «سناباد نوغان» به نام «مشهد» خوانده شد و به مرور زمان بر پهنه
آن، به ویژه در زمان شاه تهماسب صفوی افزوده گشته و مردم توس به مشهد کوچ
داده شدند.
توس،
عبارت بود از ناحیه شمالی خراسان، بر مسیر بالای کشف رود و سرشناس ترین
شهرهای آن، عبارت بودند از : نوغان، تابران و رادکان. نوغان تا اواخر سده 3
هـ . ق، دارای اهمیت و اعتبار بود. ویرانه های نوغان، در شمال باختری
مشهد، نزدیک روستای حسین آباد و مهر آباد قرار داشت. پس از آن، شهر تابران
اهمیت و گسترش یافت و بعد ها به توس سرشناس شد. شهر مشهد، که در آغاز،
آرامگاهی در آبادی سناباد نوغان بود، اندک اندک گسترش یافت. نام نوغان از
حدود سال 730 هـ . ق، فراموش شد. شهر توس و در حقیقت تابران نیز در سال 791
هـ . ق، ویران شد و مشهد جای آن را گرفت؛ تا سرانجام در دوران صفوی، مرکز
ناحیه پیشین توس و تمامی خراسان گشت.
فهرست مطالب
تاریخچه
مدارک کار
معرفی
بنا
آنالیز
آسیب شناسی
عکس های مجموعه
