|
پروپوزال مقایسه هوش معنوی، فرسودگی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان مدارس عادی و استعدادهای درخشان
پروپوزال مقایسه هوش معنوی، فرسودگی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان مدارس عادی و استعدادهای درخشان
|
|
| دسته بندی | پژوهش ها |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 112 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 25 |
پروپوزال مقایسه هوش معنوی، فرسودگی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان مدارس عادی و استعدادهای درخشان
اطلاعات مربوط به پایاننامه:
الف- عنوان تحقیق
1- عنوان به زبان فارسی:
مقایسه هوش معنوی، فرسودگی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان مدارس عادی و استعدادهای درخشان شهر خلخال
2- عنوان به زبان انگلیسی/(آلمانی، فرانسه، عربی):
Comparing spiritual intelligence, academic burnout and self-education Between Students of Regular schools and Gifted schools in KHALKHAL city
ج- بیان مسأله اساسی تحقیق به طور کلی (شامل تشریح مسأله و معرفی آن، بیان جنبههای مجهول و مبهم، بیان متغیرهای مربوطه و منظور از تحقیق به صورت مستند) :
دانش آموزان دارای تفاوتهای فراوانی هستند که در آموزش نقش اساسی دارد، آنها از نظر هوش، توانایی کارآمدی و توانایی پیشرفت تحصیلی با یکدیگر تفاوتهای مهمی دارند، در برابر مشکلات و چالشها نیز با شیوههای متفاوتی برخورد میکنند، برخی از دانش آموزان دنبال کارهای جدید و لذت بخش میروند برخی دیگر کارهای قبلا آزمایش شده و مطمئن را ترجیح میدهند. به عبارت دیگر، یادگیرندگان از نظر شخصیتی، نگرشها، واکنشهای هیجانی و سبک های شناختی با همدیگر متفاوتند(خرازی، 1375 ؛ به نقل از ایزدی و محمدزاده ادملایی، 1386). ویژگیهای ذاتی یادگیرنده، از قبیل هوش و شخصیت می تواند به صورت مستقیم و یا غیرمستقیم و از طریق سبکها، یادگیری را متأثر سازد( فارنهام[1] 1995 ؛ به نقل از خرمایی، 1385). تیزهوشی یعنی برتری شناختی، هوشی و خلاقیت که فرد را از همسالان خود متمایز میکند (جوادیان، 1380). تیزهوشان و افراد با استعداد، کسانی هستند که نشانه هایی از قابلیت بالای عملکرد در برخی از حوزهها از جمله هوش، خلاقیت، هنرمندی، رهبری، و زمینههای تحصیلی ویژه را نشان میدهند(پیرتو[2]، 1999 ؛ به نقل از آقاجانی، نریمانی و آریاپوران، 1390) در پژوهشی نشان داده شده است که کودکان تیزهوش در همه زمینه های هوشی، وضعیت جسمانی، محبوبیت اجتماعی، پیشرفت تحصیلی، ثبات عاطفی و امور اخلاقی سرآمدترند (جوادیان، 1380).
یکی از مهم ترین تفاوت های دانش آموزان تیزهوش با دانش آموزان عادی که این تحقیق به دنبال آن است هوش معنوی است. در سال های اخیر مفهوم هوش، تنها به عنوان یک توانایی شناختی در نظر گرفته نمی شود، بلکه حوزه های دیگری مانند هوش هیجانی، هوش طبیعی، هوش وجودی و هوش معنوی گسترش یافته است(رجایی و حبیب پور، 1387). پس از گسترش مفهوم هوش، ایمونز[3](1999؛ به نقل از رجائی، 1389) سازه جدیدی را با عنوان هوش معنوی مطرح کرد. او عنوان کرد که هوش معنوی مجموعه ای از توانائیها برای بهره گیری از منابع دینی است. هوش معنوی سازه های هوش و معنویت را در یک سازه ترکیب نموده است.
مک شری[4] و همکاران همکاران(2002)تأکید می کنند که هوش معنوی زیربنای باورهای فرد است که سبب اثرگذاری بر عملکرد وی می شود، به گونه ای که شکل واقعی زندگی را قال ببندی می کند. هوش معنوی باعث افزایش قدرت انعطاف پذیری و خودآگاهی انسان شده است؛ به طوری که در برابر مشکلات و سختی های زندگی، بردباری و صبوری بیشتری دارند. در واقع، هوش معنوی ظرفیتی برای الهام است و با شهود و نگرش کل نگر به جهان هستی، در جستجوی پاسخی برای پرس شهای بنیادی زندگی و نقد سنت ها و آداب و رسوم می باشد.
ویژگیهایی که لازمه هوش معنوی هستند احتمالاً در کنار تواناییها و فعالیت های دیگری قرار دارند که عبارتند از: دعا کردن، تعمق، رویاها و تحلیل رویاها، باورها و ارزشهای دینی و معنوی، شناخت و مهارت در فهم و تفسیر مفاهیم مقدس و توانایی داشتن حالات فراروندگی به عنوان مثال؛ بعضی از حقایق قدیمی همانند آزار نرساندن در تقویت هوش معنوی مطرح می باشد. همچنین مسائل معنوی ممکن است شامل مواردی از قبیل تفکر در مورد سؤالات وجودی مانند وجود زندگی پس از مرگ، جستجوی معنا در زندگی، علاقمندی به و به عبارت دیگر تعمق مؤثر، رشد حس هدفمندی زندگی، رشد رابطه با خود، هماهنگی یا قدرت برتر و نقش آن در زندگی خود باشد(ناسل، 2004).
هر چند که تحقیقات زیادی در حیطۀ رشد و تحول هوش معنوی صورت نگرفته است و نیازمند تحقیقات تجربی کیفی است، ولی به نظر می رسد که استعداد این هوش در افراد مختلف، متفاوت است و مانند هوش فرهنگی و هوش هیجانی در اثر برخورد با محیط های غنی که سؤالات معنوی را بر می انگیزاند، به تدریج تحول یافته و شکل می گیرد. در مورد اثر ویژگی های دموگرافیک در هوش معنوی پژوهش هایی صورت گرفته در ایران نیز حکیم جوادی و اژه ای(1383) در بررسی مقایسهای خود بر روی دختران و پسران تیزهوش و عادی نشان دادند که دختران دارای هوش هیجانی بیشتری نسبت به پسران بودند.
